Ook dit jaar vlamt de discussie weer op of de chocoladeletter nu wel of niet een verantwoorde lekkernij is. Slavernij, mensenrechtenschendingen en andere misstanden komen nog steeds voor in de cacaosector.
Met name in West-Afrika, waar de meeste cacao vandaan komt. Veel kleine cacaoboeren leven daar in armoede. De gemiddelde leeftijd van boeren is hoog: jongere generaties beproeven hun geluk liever in de stad. Door een tekort aan inkomsten en werknemers vallen cacaoboeren terug op niet-betaalde krachten, onder wie familieleden en kinderen. Zij worden gedwongen tot arbeid onder erbarmelijke omstandigheden. Onder andere corruptie belemmert het aanpakken vande misstanden. Mede als gevolg hiervan is de productiviteit van de West-Afrikaanse cacaosector laag. Wereldwijd neemt de vraag naar cacao echter toe, omdat mensen in opkomende economieen steeds meer chocola eten. Niet-duurzame productie bedreigt de leveringszekerheid van cacao.
Leveringsonderbrekingen of relatieve schaarste vormen een economisch risico voor de Nederlandse industrie. Nederland is een van de grootste importeurs en Amsterdam behoort tot de grootste cacaohavens ter wereld. Om wantoestanden in de sector tegen te gaan, ondertekenden Nederlandse cacaohandelaren, chocoladefabrikanten, supermarkten en maatschappelijke organisaties in 2010 een verklaring: in 2015 moet 50% en in 2025 zelfs100% van alle in Nederland gebruikte cacao duurzaam geproduceerd zijn. Dit is dus niet alleen goed voor de cacaoboeren en ons geweten, maar ook voor de Nederlandse economie.
Deze column, geschreven door Marjolein de Ridder, verscheen in het Magazine Deal.